2022-08-13. LETNIE KOLORY ŻUŁAW ELBLĄSKICH

⇤⇥ 67 km

Dzisiaj niby aż takiego okropnego upału miało nie być, ale rzeczywistość pokazała, że jednak było trochę za gorąco. Mimo tej niedogodności wycieczka należała do przyjemnych i udanych, a dużą rolę w tym odegrał wczesny wyjazd. Cień dawał dużą przyjemność, ale słońce nie jest już tym słońcem, jakie mieliśmy kilkanaście lat temu. Ono po prostu niemiłosiernie pali i wysusza wszystko, co spotka na swej drodze. Zapewne to lekka przesada, ale jakby tego nie określił, w dzisiejszych czasach bardzo łatwo o wysychanie gleby, rzek i jezior.

Żuławy Elbląskie zawsze zrekompensują nam pewne niedogodności, bo ten krajobraz trzyma wysoki poziom, niezależnie od tego, gdzie byśmy nie pojechali. Podobnie było i dzisiaj, a oprócz krajobrazu wycieczkę zdominowały ptaki, głównie bociany i gęsi, ale nie zabrakło też żurawi i szpaków. Szczególnie seryjne przeloty gęsi pozwalały patrzeć w niebo częściej niż zazwyczaj.

Trafił się też bardzo spokojny myszołów, który był bezpośrednio przed lub po objedzie. Leniwy lub czekał na mój odjazd, tego nie wiem, ale w ogóle nie przejmował się bliską obecnością człowieka.

Dwa koty spod dawnego zajazdu „Drei Rosen” w miejscowości Węgle-Żukowo, były tak ładne, że jednemu z nich urządziłem sesję zdjęciową. Szkoda tylko, że drugi z kotków był płochliwy i szybko uciekł. Leżący leniuch pozwolił sobie na pełną sesję, a na sam koniec pokazał język.

Oprócz gęsi sporo było bocianów, zwłaszcza tam, gdzie pracowały kombajny. Te ptaki są jednocześnie ładne, fotogeniczne i śmieszne. Potrafią stworzyć widowisko, a z kolekcji zdjęć można zdefiniować sobie pewną historyjkę, np. taką, że po koślawym tańcu, ptak oddaje ukłon w stronę publiczności.

Wycieczka rowerowa miała swój start z rana, z Elbląga, gdy jeszcze gorąca nie dało się odczuć i długi czas był bardzo przyjemny. Przez Raczki Elbląskie do rezerwatu Druzno to pierwsza część trasy, na której pojawia się mała niespodzianka. Zanim jednak do niej dotrę, zatrzymuję się nad Tiną.

Jadąc przez Tropy Elbląskiej, czytam tablice o chatach podcieniowych, które istnieją tylko w teorii i o cmentarzu mennonickim w Żurawcu, którego nie widać. Myślę jednak o tej drugiej tablicy, czy ona kiedykolwiek tam stała? Może coś z tym cmentarzem zostało zrobione? Trasa wiedzie w tamtym kierunku, więc przy małej modyfikacji można zajrzeć i zobaczyć stan zabytku, zwłaszcza że w międzyczasie wpada do głowy ładna i długa aleja w tym rejonie.

Dojeżdżając do cmentarza, z daleka widzę fragment bramy, więc pojawia się szansa na wejście do środka nekropolii. Próbuję z jednej, a następnie z drugiej strony, ale na drodze stają pokrzywy. Cmentarz był koszony, więc być może lepszej okazji już nie będzie. Przedzieram się przez chaszcze, za którymi jest już dużo lepiej. Cmentarz, jak wiele innych na Żuławach jest zniszczony. Sporo jest tu tumb, jedna płyta nagrobna z 1943 r. oraz betonowy krzyż. Z dawnej bramy pozostały dwa ceglane słupy, z których jeden leży.

Widok cmentarza jest przygnębiający, ale za to dalsza droga bardzo urokliwa, z soczystą zielenią liści drzew.

Drogą tą docieram do jeziora Drużno, które dostrzegam jedynie przez prześwity między drzewami. Wzdłuż jeziora biegnie betonowa droga. Prowadzi nią pieszy, niebieski szlak św. Wojciecha.

Szlakiem jadę około 500-600 m, by przed dawnym zajazdem „Trzy Róże” skręcić w prawo, w stronę Jurandowa. Tu poprowadzony został międzynarodowy szlak R1 z Calais do Petersburga. Zajazd to drewniana konstrukcja z wystawką, ścianką kolankową, lukarnami i zdobieniami w szczytach, wyciętymi piłą laubzegą. To właśnie tutaj spotykam dwa urocze kotki.

Miejscowość Jurandowo kojarzy mi się z jednym, zadbanym, malowanym domem. Tak, jak można było go sobie dokładnie obejrzeć kilka lat temu, tak teraz na przeszkodzie stoi bujna roślinność. Dobrze widoczny jest jeszcze laubzekin.

Z Jurandowa dojeżdżam do lasu i mostu na Balewce. Szeroko tu bardzo i ładnie. W lesie cień, choć on nie jest jeszcze aż tak bardzo wymagany. Taki unikat, jak las na Żuławach zawsze zadowala, a w jeszcze bardziej upalne dni zapewne doda energii i pozwoli odetchnąć od grzejącego słońca.

Po przecięciu Balewki i przejechaniu lasu, przez Rachowo docieram ponownie do tej samej rzeki, lecz w innym miejscu. Ten niewielki fragment zmienia całkowicie rzekę. Kilkanaście minut temu widziałem szeroką prawie jak Nogat Balewkę, by w innym miejscu zadać sobie pytanie, gdzie ona jest?

Właściwie to większość trasy szła bez planu. Od Markus, w stronę Malborka prowadzi kilka równoległych dróg: utwardzona i gruntowa między Tiną Górną, a Balewką, przez Złotnicę i Stalewo oraz utwardzona między Tiną Dolną, a Tina Górną, przez Rozgart i Szaleniec. Wybieram tę ostatnią i zatrzymuje się w Rozgarcie, najpierw przy kościele pomennonickim i cmentarzu mennonickim.

Dalej mamy dwa domy podcieniowe, przy których również robię małą przerwę.

Droga z Rozgartu do Szaleńca wybitnych kształtów nabiera od skrzyżowania z drogą do Fiszewa. Tę aleję ciężko mi ostatnio pominąć i zawsze robię tu przystanek. Bez wyjątku, czy to wiosna, lato, jesień, czy zima, układ tych drzew jest po prostu fantastyczny.

Tuż przed Szaleńcem alejka również trzyma od lat swą jakość, ale prawdziwą moc pokazuje jesienią, wraz ze słonecznym dniem.

Cmentarz mennonicki w Szaleńcu to zadbana nekropolia żuławska, która nigdy nas nie zawiedzie. Cmentarz nie jest duży, ale bardzo urokliwy.

Mijam Szaleniec, mijam też Kławki bez zatrzymania, ale tuż za wioską pojawia się uwielbiany przeze mnie widok: żniwa, mgła z kurzu i bociany.

Przez Złotowo, Szropy, Łozę i Dąbrówkę Malborską, dość wcześnie wracam do Malborka.

Zobacz również:

• 24.08.2022. Przez Żuławy do Kątów Rybackich
• 23.07.2022. Wzdłuż kanałów i rzek przez Żuławy Malborskie i Żuławy Elbląskie

• Powrót do poprzedniej strony

DALEKO OD ŻUŁAW